Blogger Kim - 'De angst, onzekerheid en pure terror die ik voelde was gewoonweg bizar'

Wat gebeurt er nou (naar mijn idee) wanneer zorgprofessionals de patiënten worden?

Ik hoor je al lachen, alle zorgmedewerkers lachen hier om, gewoonweg omdat het grappig is natuurlijk. We weten namelijk allemaal dat we in een dergelijk geval gewoonweg vaak te veel weten.

In mijn geval is dat ook zo, hier even een korte samenvatting.

Een paar jaar geleden heb ik me laten testen op de BRCA2-genmutatie, waar ik net zoals mijn moeder en tante ook positief op testte. Dit betekende een kans van max. 80% op borstkanker en ongeveer 40% op eierstokkanker.

Super rot inderdaad, vooral als je dit hoort op 25-jarige leeftijd.

In het kort betekent dit dat ik ieder jaar in het MUMC (Maastricht geweldig ziekenhuis trouwens) een MRI-scan krijg van mijn borsten met contrastvloeistof om de groei van eventuele afwijkingen in de gaten te houden en op tijd te ontdekken.

Ik heb gelukkig een familie die hier ervaring mee heeft, mijn moeder en tante gaan bijvoorbeeld al meer dan 10 jaar samen naar Maastricht voor de scans en resultaten. Zij kennen dus de spanning, weten wat we doormaken en hoe dit voelt.

Ook ben ik een tijdje terug bij een achternichtje op bezoek geweest die helaas ook de genmutatie bezit en veel vragen had die ik maar al te graag wilde beantwoorden.

Toch blijft het voor mij anders denk ik, omdat ik daar op dat moment plotseling zit als patiënt en niet als zorgprofessional.

Het blijft op dat moment in het ziekenhuis een beetje een tussenplek tussen comfort en chaos. Comfort haal ik uit het feit dat ik de medische termen ken, de prognose en de risico’s goed begrijp en me comfortabel voel bij mijn specialistische verpleegkundige.

Chaos uit het feit dat ik niet aan deze kant van de tafel hoor, vooral niet op mijn jonge gezonde leeftijd. En al helemaal niet op de afdeling oncologie, hoe preventief de afspraken ook zijn.

Voor mij staan er in de toekomst nog wat vraagtekens. Vorig jaar hebben ze aan beide kanten onbekend weefsel gevonden en weggehaald, waardoor mijn risico omhoog ging en ik iedere zes maanden onder de scan moest.

Het moment dat de verpleegkundige het computerscherm omdraaide en ik twee fel witte aankleuringen zag, vergeet ik nooit meer.

De angst, onzekerheid en pure terror die ik voelde was gewoonweg bizar.

Eenmaal in de auto onderweg naar huis was mijn eerste gedachte dan weer: zo, dat zal vast goed zijn voor mijn inlevingsvermogen bij mijn eigen cliënten/patiënten…

Ik was er die dag echt van overtuigd dat ik mijn ‘verpleegkundige ik’ thuis had gelaten, niet dus.

De ‘verpleegkundige ik’ is zo’n groot deel van mij op dit moment dat ik het soms erg moeilijk vind om mijn ‘eigen ik’ los te koppelen van mijn professionele ik, omdat ze samen natuurlijk mij, mij maken.

Nu staat er het volgende voor mij op de planning (wat ik ook best spannend vind om te delen trouwens), ik kies voor een dubbele mastectomie. Dit betekent dat ik mijn borstweefsel, tepels en de lymfeklieren in de oksels weg laat halen. Vervolgens worden ze gereconstrueerd waarbij vet uit mijn onderbuik wordt gebruikt, dit heet de DIEP-lap methode.

Een heftige, lange operatie met een lange herstelperiode.

Moet je even nagaan dat dit ergens op je planning staat als beginnend verpleegkundige van 28 jaar…

Ik voel me goed bij deze keuze, ik heb de angst gezien, gekend en eigen gemaakt en door deze operatie te laten doen, verlaagt mijn kans op borstkanker van 80 naar 5%. Wat voor mij de doorslag gaf.

Het feit blijft dat ik denk dat ik een vreselijke patiënt ga worden, ik stel andere vragen dan een niet-zorgmedewerker en zal misschien ook de keuzes van de verpleegkundigen en artsen aan mijn bed uitvragen.

Daarnaast zie ik er enorm tegenop om in dat bed te liggen, want zoals ik al zei, heb ik dan een mini identiteitscrisis omdat ik niet aan de goede kant sta. Wat op zich ook best bizar is.

Ik kan alleen maar hopen dat alles goed gaat, want ook al ken ik de percentages, ik weet ook dat er altijd uitzonderingen zijn.

Gelukkig staan mijn collega’s en vriendinnen in de zorg om me op te vangen als ik dat nodig heb. Ze hebben al aangeboden mijn drains en verbanden te komen verzorgen en zelfs om te helpen bij de toiletgang, als dat geen geluk is weet ik het niet meer!

Net zoals iedere andere patiënt neem ik ook een rugzak mee naar de OK, met mijn hele Gordon anamnese ingevuld met van alles en nog wat. Ik weet dat ik me gelukkig mag prijzen met mijn vrienden, familie, collega’s, lotgenoten en ook met het zelfbeeld en het zelfvertrouwen dat ik heb. Het blijft doodeng, maar als we ons focussen op het positieve komt het vast goed.         

 Als ik kan leren de verpleegkundige ik thuis te laten en alleen mee te nemen wat ik nodig heb!